Hello Aruba!

Na maanden van voorbereiding, plannen, zenuwen, regelen, tanden knarsen, nog meer plannen, stressen, en nog meer regelen was het ein-de-lijk zover. Ik stond op het punt te vertrekken richting een godvergeten mooi paradijs, Aruba. Het enige wat ik nog hoefde te doen was mezelf 10 uurtjes rustig houden, voor ik mijn eerste stappen op One Happy Island kon zetten.

Zo gezegd, zo gedaan. KLM heeft voor een fantastisch goede vlucht gezorgd, nu was het aan mij! De warme vochtige Arubaanse zomerlucht omhelsde me al bij het uitstappen uit het vliegtuig. Nederlanders moeten tenslotte altijd wat te klagen hebben over het weer he, dus bij deze. Geen zuchtje wind dit weekend, voor deze tijd van het jaar ongewoon blijkbaar. Had ik maar niet dat spijkerbroekpak aan gedaan, of dat vestje, of die schoenen, of die das. Met 14 kilo handbagage stond ik voor de douane, klaar voor mijn volgende uitdaging. Overtuigen dat ik vakantie kwam vieren. Elke stagiaire moet eigenlijk een werkvergunning hebben voor je stage mag lopen. Maar ach, heb je die niet, dan vul je ‘gewoon’ vakantie op het formulier in. Aldus het bemiddelingsbureau. Waarom zouden ze geloven dat ik 153 nachten vakantie kwam vieren? Zoals verwacht, deden ze dat ook niet. Dus hop, naief-meisje-act aan, brede glimlach opzetten en gaan! Eerlijkheid duurt het langst toch?

Een klein kwartier later stond ik voor het vliegveld te wachten op Elaine, mijn contactpersoon. Ze is lekker antilliaans laat, maar op een vlucht van 10 uur kan er een klein uur wachten ook nog wel bij. Althans, dat denk ik nu, op dat moment dacht ik iets minder vriendelijk. Toen ze er was, kon mijn laatste gedeelte van de reis beginnen.

Vanuit de auto kon ik eindelijk kon ik eindelijk wat sight-seeing doen. Ik zat immers met dichtgeknepen ogen in het vliegtuig tijdens de landing. Iedereen die ooit op een eiland is geland, weet hoe t is als je alleen maar zee ziet en geen landingsbaan. Creepy. Anyway, het eiland is minder idyllisch dan ik in mn hoofd had. De stranden maken wel heel veel goed . Maar het is dor, veel cactussen en divi-divi’s. Om19:45u was ik eindelijk ingecheckt en stond ik in mijn studiootje. Wat een prima kamertje is. Zonder tralies dit keer, en jawel, met ramen! Tegen alle adviezen in, ben ik na het uitpakken van mijn spullen gaan slapen, en slapen en slapen. Heerlijk! Ja, dat beetje indobloed wat ik bij me draag vertegenwoordig ik graag. Ik voel me gek genoeg ontzettend thuis en op mijn gemak hier. Totaal anders dan Curacao. Stage bevalt me ook. Geen dierentuin-praktijken. Ik heb mijn eerste artikelen geschreven, wat me zowaar een redacteur maakt.

Afgelopen zondag heb ik mijn auto opgehaald. Love at first sight. Ik swipe m meteen naar rechts, tinder match aan! Ik en de Hyundai (Henk heb ik m gedoopt, ik geef auto's graag een naam) zijn als ik en schoenen, ik en koopjesjagen, als ik met wijn, of als ik en slapen; de perfecte combinatie. Het is een automaatje, en jezus ik wil nooit meer anders! Lekker cruisen door downtown Oranjestad. They see me rollin' .. dat idee. Dinsdag ben ik naar het Bonbini festival geweest. Een klein, kneuterig maar erg gezellig festival over Aruba met als rode draad de feestdagen op het eiland. Woensdagmiddag mocht ik voor stage naar een persconferentie voor het Caribbean Sea Jazz Festival, ‘s avonds was het tijd om gratis cocktails te hakken in Oranjestad. It’s a tough job, but someone’s gotta do it. Right? Genoeg gezegd, Ik hoop dat alles goed gaat met jullie! Ik hoor ook graag vanuit jullie kant nieuws en updates, foto's via de app mag uiteraard ook. Moet toch een beetje op de hoogte blijven. Mijn foto's komen nog! Iets met wifi, verbinding, 'wordt aan gewerkt' en de antillen.

Veel liefs uit Aruba.

Sunchi, Marloes.