One happy island..

Al sinds de eerste keer dat ik mocht vliegen is het een dingetje geworden. Ik en vliegtuigen, het is een haat/liefde verhouding. Airlines die op de zwarte lijst staan, verkeerde vliegvelden, gigantische vertragingen, drop-off bagagepunten die niet mee werken. Het was dan ook maar afwachten wat mijn trip naar Curacao me zou brengen.

Even leek alles goed te gaan. Tot het moment van inchecken. Alles had ik netjes geprint. Alles had ik op volgorde gelegd. Alles had ik gecheckt en in mijn tas gedaan. Heb ik echt alles bij me? Nog een keer checken. Oké alles bij me, gas op die lollie! Er stond geen rij, wat bekent dat we meteen aan de beurt waren. Zit het dan zomaar mee? Het moment dat ik de papieren uit mijn tas haal valt me direct iets op. THU 09 OCT? Hoezo THU 09 OCT? Het is vandaag FRI 10 OCT. Ojee. Buikpijn. Stress. Afgesproken wordt dat we ons maar gewoon van de domme houden. Hoe hebben we dit nou in godsnaam niet kunnen zien! Het hotel is geboekt vanaf vrijdag, dus waarom is het ticket op donderdag geboekt? Nog belangrijker, wáárom heb ik dit niet eerder gezien? De grondstewardess snapt niet waarom we niet op de passagierslijst staan. Wij wel. Dit bewijst trouwens ook dat het de schuld van InselAir is. Als zelfs het personeel het niet ziet, zijn wij zo dom nog niet.

Helaas kost dit domme foutje ons een compleet nieuw ticket. Zelfs voor de terugreis mogen we een nieuw ticket kopen. Daag enige vorm van luxe op Curacao! Een keertje schelden over de slechte service, de matige klantvriendelijkheid, een diepe bries, wat gegrom en een uiteindelijke wanhoopszucht betalen we de benodigde 165,- euro om weg te kunnen van het ‘one happy island’. Nou, Aruba, houd je ‘happy’ maar, want ik was verre van dat. Uiteraard is het gewoon onze eigen domme schuld, maar de boze klant uithangen luchtte op dat moment eventjes op. Niet dat het veel indruk maakte trouwens. De mevrouw achter de balie sprak niet meer dan 2 woorden per zin en deed weinig moeite om ook maar enige vorm van sympathie te tonen.

Na een vlucht van 25 minuten landden we in de stromende regen op Curacao. Afgezien van dat was Curacao fijn, mooi, heerlijk, relaxed. Het was goed om even weg te zijn van Perle en Aruba. Ik heb alles gezien wat ik wilde zien. Mn oude huisje, Parke Tropikal, Kura Hulanda, Willemstad, Mambo beach, St. Tropez. Slechts een paar voorbeelden van wat we hebben gezien afgelopen weekend. Lekker de toerist uithangen, het beviel me prima. Was trouwens de eerste keer dat ik vrij had sinds ik hier ben, dus ik vond het wel verdiend. Want ja het is echt waar, ik werk hier. En hard. En veul. Voor weinig. Het is tenslotte niet alleen maar grote vakantie, hoewel ik dat uiteraard ook niet erg had gevonden. Maar het belangrijkste is dat ik plezier heb in mijn stagebaan. Ik kom serieus op plekken waar ik anders gewoon niet zou komen. Ik en Henk, Henk en ik. On the road. Ik maak hier meer kilometers dan de trein van Maastricht naar Schiphol (Er van uitgaande dat ie rijdt). Onthullingen van standbeelden, opening van parlementair jaar (Prinsjesdag), masterclasses en conferenties op het Electric Festival, in de persbuhne van het Caribbean Sea Jazz Festival, protesten van laboratorium personeel, seksuele educaties van groep vijf, persconferenties van Caribbean Sea Jazz, optredens van Prince Royce and so on. Daarbij ontmoet ik ook nog eens de meest interessante locals. Motorcoureurs, surfsters, graffiti-artists, unicef-vertegenwoordigers, misses en ga zo maar door. Maar als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl mag ik nu ook nog iedere vrijdag naar het dierenasiel om een rubriek te schrijven over lieve, pluizige, wollige beestjes die helemaal moederziel alleen zijn achtergelaten.

Dus oke. Afgezien van het vliegveldmomentje is het misschien wel ‘one happy island’ met in ieder geval een klein, gelukkig ‘van Zeelandje’.